بررسی میزان بیان ژن سورسین (sorcin) در سطح mrna در بیماران مبتلا به لوسمی لنفوبلاستی حاد

مقاومت دارویی چندگانه پدیده ای شایع در بسیاری از سرطان ها می باشد که از عمده ترین عوامل شکست درمان به شمار می رود. از جمله ی این سرطان ها، سرطان خون لنفوبلاستی حاد (all) می باشد که رایج ترین نوع سرطان در بین کودکان است. با اینکه نرخ درمان در این بیماری 70 تا 80 درصد گزارش شده است اما عود بیماری در 50 تا 95 درصد از موارد منجر به مرگ می گردد. از آنجایی که مقاومت دارویی چندگانه علت اصلی عود و شکست درمان می باشد، بنابراین شناخت ساز و کارهای دخیل در آن اهمیت بالینی و پیش آگهی خواهند داشت. اکتساب فنوتیپ مقاومت دارویی و توانایی زنده ماندن سلول های سرطانی در برابر درمان با تغییرات بیانی برخی از ژن ها همراه است. مطالعه درباره ی نقش این ژن ها به بهینه سازی پروتکل های درمانی کمک می کند. هدف از این پژوهش شناسایی و بررسی پروفایل بیانی عوامل موثر در بروز مقاومت داروویی و ارزیابی آنها به عنوان یک عامل پیش آگهی می باشد. ژن sri که کد کننده ی پروتئین سورسین می باشد یکی از ژن هایی است که در طی کسب فنوتیپ مقاومت دارویی چندگانه دستخوش تغییرات بیانی می گردد و در بسیاری از سرطان های مقاوم به دارو افزایش بیان دارد. علاوه بر این گزارش هایی از وجود ارتباط بیانی سورسین با پی-گلیکوپروتئین داده شده است. در این پژوهش از مغز استخوان 29 کودک مبتلا به all در زمان تشخیص اولیه و 13 نمونه کنترل نمونه گیری انجام شد. سپس به ترتیب برای هر نمونه مراحل جداسازی و تخلیص سلول های تک هسته ای خون با استفاده از شیب چگالی فایکول، استخراج rna با بکار گیری کیت استخراج و سنتز cdna با استفاده از پرایمرهای غیر اختصاصی رندوم هگزامر صورت گرفت. با در نظر گرفتن ژن gapdh به عنوان ژن خانه گردان، بیان ژن سورسین در سطح mrna با استفاده از روش کمی real time pcr ارزیابی گردید. آنالیز داده ها توسط نرم افزار spss v20 انجام گرفت. نتایج برآمده از این پژوهش شامل؛ بالا بودن سطح بیان ژن سورسین در زمان تشخیص در بیماران مبتلا به all با فنوتیپ مقاومت دارویی نسبت به بیماران حساس به دارو، افزایش بیان سورسین در بیماران مبتلا به عود all نسبت به بیماران بدون عود، ارتباط افزایش بیان این ژن با وضعیت پاسخ ناکافی به درمان (mrd+) و وجود ارتباط بیانی میان سورسین و پی-گلیکوپروتئین می تواند این ژن را به عنوان یک فاکتور پیش آگهی معرفی نماید. بنابراین پژوهش حاضر پیشنهاد می کند برای شناسایی افراد با ریسک مقاومت به دارو، پروفایل بیانی این ژن مورد ارزیابی قرار گیرد. به این ترتیب، امکان تغییر پروتکل درمانی در جهت مقابله با شکست درمان در این بیماران فراهم خواهد شد.